Magazyn „Audio Video Foto Bild” w swoim aktualnym numerze (1/2008) przyjrzał się z bliska sześciu płaskim telewizorom o przekątnej ekranu 100 cm. Przetestowano pięć telewizorów LCD i jeden telewizor plazmowy. Cztery z płaskich telewizorów mają rozdzielczość „HD-ready” (1366 x 768 pikseli), a dwa mają rozdzielczość „Full-HD” (1920 x 1080 pikseli). Jeśli wierzyć producentom, telewizory Full-HD powinny mieć szczególnie ostry obraz. Wynik był tym bardziej zaskakujący! Ponieważ telewizor plazmowy Panasonic TH-42PX730E był w stanie utrzymać się w stosunku do swoich pięciu konkurentów LCD nawet w HD-ready. Szczególnie przekonujące były płynne przejścia kolorów i, zgodnie z oczekiwaniami, najlepsze poziomy czerni.

1 miejsce: Panasonic TH-42PX730E

42-calowy telewizor plazmowy Panasonic TH-42PX730E zapewniał szczególnie dobre poziomy czerni i imponował miękkimi przejściami kolorów. Obraz jednak trochę migotał, a programy telewizyjne również wykazywały lekkie podrygi. Jakość obrazu była znacznie lepsza przy filmach na DVD, przez jedno z trzech złączy HDMI. Dźwięk przez zintegrowane głośniki brzmiał nieco boomowo, dlatego powinien być odtwarzany przez system kina domowego. Godna uwagi jest łatwość obsługi i wygodny pilot. Równie praktyczny jest wbudowany tuner DVB-T do odbioru telewizji cyfrowej.

2. miejsce: Samsung LE-40R86BD

Drugie miejsce zajął telewizor LCD Samsung LE-40R86BD, który wyróżnia się przede wszystkim ostrymi i bardzo płynnymi ruchami. Równie godne uwagi są wyjątkowo dobre poziomy czerni jak na telewizor LCD. Jednak Samsung nie mógł przekonać także do programów telewizyjnych i dostarczał lekko rozmazane obrazy. Z drugiej strony, z obrazem DVD nie ma nic złego. Dźwięk był dobrze zbalansowany i zniekształcony tylko przy dużych głośnościach. Pilot nie jest dość czytelny jak w Panasonicu, gdyż niektóre przyciski są bardzo wąsko rozmieszczone. W skład wyposażenia wchodzą trzy cyfrowe wejścia HDMI oraz odbiornik DVB-T.

3 miejsce: Philips 42PFL7862D

Telewizor LCD Philipsa nie wypadł całkiem dobrze jak zwykle. Model 42PFL7862D ma problemy z transmisjami telewizyjnymi za pośrednictwem wbudowanego odbiornika kablowego. Ruchy są dość niewyraźne, ale płynne. Twarze też wyglądały trochę sztucznie. Dopiero przy DVD obrazy stały się naprawdę ostre i lśniły płynnością ruchów. Przez wejście HDMI obraz też wygląda trochę „ciężko”. Głosy brzmiały przez głośniki nieco pusto i były też odtwarzane nieco zniekształcone przy dużej głośności. Z kolei pilot jest równie wygodny jak zwycięzca testu. Praktyczne jest również gniazdo USB. Dostępny jest również tuner DVB-T oraz trzy wejścia HDMI.

4 miejsce: Toshiba 42A3000P

Toshiba 42A3000P zdobyła tytuł „zwycięzcy cenowego”. Kolory wyglądały na tym telewizorze LCD bardzo naturalnie, a programy telewizyjne były również prawidłowo odwzorowane i wydawały się tylko lekko ziarniste. Filmy DVD były ładne i ostre i tylko trochę się osądzały. Podobnie jak w przypadku innych modeli, głosy brzmiały nieco pusto, a wysokie tony były zupełnie nieobecne. Wysokie tony były jednak odtwarzane bez zniekształceń. Niewielką wadą Toshiby jest nieco ograniczona liczba gniazd. Istnieje tylko jedno wejście HDMI.

5 miejsce: Sharp LC-42AD5E-BK

42-calowy Sharp LC-42AD5E-BK błyszczał przede wszystkim dobrym odwzorowaniem kolorów. Ze względu na szarą mgiełkę podczas transmisji telewizyjnych, obraz wydawał się tam nieco płaski. Twarze też wyglądały nieco sztucznie, podobnie jak w Philipsie. Szybkie ruchy były nieco zamazane. Z kolei obraz filmów DVD budził szacunek. Głosy znów wydawały się nieco puste, a basowi brakowało głębi. Sam ekran nie był refleksyjny, ale niestety oferował tylko niewielkie kąty widzenia. Pilot miał też przyciski, które były trochę za małe.

6 miejsce: Mirai DTL-742E600

Telewizor LCD Mirai DTL-742E600 zajął niefortunne szóste miejsce w porównaniu telewizorów. Choć zdjęcia wyglądały dość kontrastowo, to jednak wydawały się też nieco zbyt fioletowe. Obraz był również zdradliwy, co było szczególnie widoczne przy rozmazanych ruchach. Denerwujące były też białe kropki na niektórych krawędziach. Niestety, filmy na DVD również nie wyglądały szczególnie dobrze. Kolory miały lekką czerwoną obsadę, a czerń była oddana bardziej jako szarość. Z kolei ruchy wyglądały lepiej, ale nie były do końca ostre. Niestety, dźwięk również nie był przekonujący. Góra była zbyt głośna, a basowi brakowało głębi. W łatwości obsługi przeszkadzał pilot z zagmatwanymi przyciskami. Nieprzyjemne były również bardzo długie zmiany programów, które czasami trwały nawet trzy sekundy.